تاريخ و فرهنگ

درس که تمام شد بچه ها کتاب ها رابستند .  از ردیف آخر کلاس یه دانش آموز که خط ریشی دم موشی داشت و موهای سرش  تاج خروسی بود ، زود تر از همه  کتابش را بست و بلند شد به طرفم آمد  نزدیک میزم که رسید ایستاد گفت: آقا

گفتم : جانم بفرما                            

 آقا اجازه هست برم بیرون                                                                                                      

 گفتم : برا چه پسرجان                                                                                                            

با نوک انگشت جای خالی  دگمه پیراهن آبی خودش را نشانم داد.

  آقا این دگمه که می بینی کنده شده  می خوام برم دفتر نخ و سوزن بگیرم درستش کنم .                                                                                                                                     گفتم : پسر جان دفتر مگه نخ و سوزن دارن؟                                                                              

  بله آقا حتما دارن ، چطور می شه نداشته باشن؟                                                                                     

گفتم : باشه بفرمایین                                                                                                        

 او که رفت داشتم فکر می کردم چطور ممکنه توی مدرسه نخ و سوزن گیر بیاد . چند دقیقه بعد که برگشت ، دگمه پیراهنش را دوخته بود گفتم : آفرین پسر  دوختی ؟                                                                         

 اما اون اخم کرده بود و سرش را تکان می داد گفت:  آقا  گیرعجب خرابه ای  افتادیم .

 گفتم: چطور مگه؟                                                                                                      آقا مدرسه ای به این بزرگی با بیست نفر معلم یه نخ مشکی نداشتن  ناچار شدم با همون نخ سبز رنگی که مشاور آورد بدوزم ، نمی دونم اینا چکار می کنن

 گفتم : باشه بفرمایید بشینین .                                                                                        

 بیاد گذشته افتادم  یه روزی که  توی ایوان خانه  نشسته بودم  داشتم مشق های روز بعد را می نوشتم مادرم  داشت  لباس ها را می شست ، عادت  داشت  برای شستن لباس ها جیب ها  را        وارسی می کرد تا چیزی خیس نشود. هرچه پیدا می کرد کنار می گذاشت . به پیراهن من که رسید از جیبم یه دسته مو بیرون آورد  صدام زد : این دسته مو برا چی توی جیب پیرهنته؟                                  

 از نوشتن  دست کشیدم  تازه یا دم آمد ...                                                              

 گفتم : کار ناظم مدرسه  اس مادر                                                                      

مادر دو دست کف آلود خودش را از طشت لباسا بیرون آورده بود گفت : ناظم ، ناظم برا چی ؟        

 گفتم :هر کی دیر بره اون دم  دروازه  اول با کمر بندی که به پهنی کف دستمه  حالشو جا می آره  بعد موهای خط  ریشش   رو می گیره  و محکم می کشه ، وقتی یه دسته موی خط ریشش رو کند  می ذاره  توی  جیب  پیرهنش .                                                                               

  مادرم ساکت بود ، حرفی نمی زد ، با حوصله گوش می کرد . حرف هایم که تمام شد آهش را شنیدم که فرو برد ، نگاهم کرد و به آرامی  گفت: پسرم تو که می دونی  راهت دور هس ، کمی  زود تر بلند شو راه بیفت . بعد دسته موی نرم و کوتاه خط ریشم را  کنار طشت لبا سها  انداخت ، چند لحظه نگاهش کرد ،  دوباره شروع کرد به شستن لباسها . من هم شروع کردم  به نوشتن مشق ها، اما خیالم راحت بود چون از دو طرف خط ریشم دیگه  مویی نمونده بود تا ناظم بکشه و بندازه توی جیبم .                                                          

یکی صدام می زد  و  می گفت:  آقا ، آقا  برگشتم همان پسر خط ریش دم موشی بود می گفت : آقا   زنگ خورد .                                                                                                          

 بله  باشه پسر جان  بفرمایین .

    اردیبهشت 95